ضعف و شکست میرحسین موسوی در برابر احمدی‌نژاد آنقدر برای اصلاح‌طلبان سنگین و غیرقابل باور بود که تیم تبلیغاتی ستاد وی تصمیم گرفت در اولین فرصت ممکن بیانیه‌ای را آماده کند تا میرحسین موسوی تا حدودی بتواند شکست شب گذشته خود را جبران کند. واکنش انفعالی میرحسین موسوی در ابتدای مناظره‌ی با محسن رضایی و قرائت آن بیانیه، در حقیقت یعنی اعتراف به شکست اگرچه با مظلوم‌نمایی همراه باشد!

البته دلیل این مظلوم‌نمایی هم کاملا مشخص است؛ ناتوانی و عدم پاسخگویی موسوی به سوالات و اشارات مستند احمدی‌نژاد. عجیب اینجاست که این ضعف و ناتوانی و فرار از پاسخگویی امروز می‌شود متانت و ادب، اما دفاع احمدی‌نژاد از خود می‌شود پرخاشگری! 4 سال تمام با انواع و اقسام دروغ و شایعه و روزنامه وشبنامه  به احمدی‌نژاد اهانت کردندد و او تنها 45 دقیقه به اتهامات آنها پاسخ داد، اما انگار تحمل شنیدن همین مقدار هم برای آقایان سخت و دشوار است. انصافا باید به تیم تبلیغاتی آقای موسوی تبریک گفت که تا این اندازه برای فهم و شعور مردم ایران احترام قائل هستند.

احتمالا معنای مناظره هم در ستاد سبز مهندس موسوی  با معنای مرسوم مناظره فرق بسیاری دارد. آقای موسوی گویا انتظار داشتند به ایشان شیرینی و شربت تعارف کنند! آیا بهتر نبود ایشان از همان ابتدا قید مناظره را می‌زدند و به مصاحبه رضایت می‌دادند؟ و یا مثل دو سه ماه گذشته به شهرهای مختلف کشور سفر می‌کردند و در غیاب احمدی‌نژاد هر چه که دلشان می‌خواست علیه او و دولتش حرف می‌زدند و شعار مرگ بر سیب‌زمینی سر می دادند؟!

بد نیست برای روشن‌ شدن قضیه کمی به سیاست مظلوم‌نمایی میرحسین موسوی اشاره کنم. طراحان این مظلوم‌نمایی پس از برگزاری مناظره، همه توان خود را روی دو مساله زیر متمرکز کرده‌اند:

1-  حمله احمدی‌نژاد به حامیان مادی و معنوی میرحسین موسوی

2-  اشاره مستقیم احمدی‌نژاد به مدرک همسر میرحسین موسوی

در انتخابات دوره گذشته، احمدی نژاد به صراحت مدیریت دو دوره سازندگی و اصلاحات را مورد انتقاد قرار داد و خواستار تغییر در شیوه مدیرتی کشور شد. به همین علت  جریان قدرت و ثروتی که نزدیک به دو دهه مسئولیت کشور را برعهده داشت، با تمام قوا در برابر محمود احمدی‌نژاد ایستاد و از کاندیدای مقابل او حمایت کرد. آنها حتی بعد از پیروزی احمدی‌نژاد هم هیچگاه از مخالفت و دشمنی با دولت دست برنداشتند.

با این وجود در انتخابات این دوره شاهد هستیم که همان نیروها و همان جریان‌ها دوباره به صحنه آمده‌ و اینبار از نامزدی میرحسین موسوی حمایت کرده‌اند. خود موسوی هم به صراحت اعتراف کرده که هم مشاور دولت سازندگی بوده و هم مشاور دولت اصلاحات و اتفاقا آنرا جزو افتخارات زندگی خود دانسته است. طبعا بایستی یک نزدیکی و هماهنگی بین آن د‌و جریان‌ و آقای موسوی وجود داشته باشد. پس حرف احمدی‌نژاد را باید پذیرفت که امروز تنها میرحسین موسوی در برابر او قرار ندارد، بلکه این دولت‌ها و مسئولان گذشته کشور هستند که در یک صف واحد در مقابل احمدی‌نژاد قد علم کرده‌اند.

ضمنا با توجه به سکوت 20 ساله میرحسین موسوی، عدم شفافیت برنامه‌های وی و حجم انبوه تخریب و اهانت او و حامیانش علیه دولت در سه ماه اخیر، احمدی‌نژاد چطور باید از خودش دفاع کند؟ و یا برای نقد میرحسین موسوی باید به چه نکاتی اشاره کند؟ وقتی ردپای کارگزاران و جبهه مشارکت در ستاد میرحسین موسوی دیده می‌شود، آیا نباید از آنها حرفی زد؟ وقتی فرزندان آقای هاشمی رفسنجانی رسما همه امکانات خود را برای مخالفت و دشمنی با احمدی‌نژاد بسیج کرده‌اند، آیا نباید اسمی از آنها برده شود؟ وقتی خانم فائزه هاشمی در حضور آقای خاتمی و زهرا رهنورد به رییس جمهور یک ملت توهین می‌کند، احمدی‌نژاد حق ندارد از خودش دفاع کند؟ چرا آقای موسوی در این مواقع بیانیه نمی‌خواند و از اخلاق و متانت سخن نمی‌گوید؟

دومین موردی که اساتید اخلاق حامی میرحسین موسوی شدیدا روی آن مانور داده‌اند، مساله اشاره احمدی‌نژاد به مدرک خانم زهرا رهنورد است. متاسفانه آنها بجای پاسخگویی به این مساله، پای ناموس و تعصب و غیرت شوهری را وسط کشیدند! گویی خانم زهرا رهنورد این روزها در پستوی خانه شوهرش پنهان شده است و کسی هم از او خبری ندارد. احمدی‌نژاد تنها از سوء‌استفاده خانم رهنورد صحبت کرد و بعد از اشاره میرحسین موسوی به مدرک کردان، مدرک زهرا رهنورد را رو کرد، اما این جماعت غیرتی شده‌اند که چرا عکس ناموس مهندس موسوی در دست احمدی نژاد قرار داشت؟! این در حالی است که زهرا رهنورد در بیشتر برنامه‌های تبلیغاتی موسوی در کنار او نشسته و عکس‌ها و تصاویر آن نیز همه جا منتشر شده است.

این تنها نمونه‌ای بود از فاز جدید پروژه مظلوم‌نمایی ستاد میرحسین موسوی. درباره مظلوم‌نمایی آقای موسوی همین بس که ابوالفضل فاتح-خاطره‌نویس سایت قلم- حتی نامزدی او را هم در انتخابات امسال به مظلومیت حضرت زهرا ربط داده و چنان مصیبت‌نامه‌ای برایش نوشته است که آدم فکر می‌کند دیگران شمر و یزید و عمر سعد هستند که به جان میرحسین موسوی افتاده‌اند!